SZKODA NIEMATERIALNA (KRZYWDA)
Dochodzone świadczenie – zadośćuczynienie
Art. 445 Kodeksu cywilnego
1. W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
2. Przepis powyższy stosuje się również w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu.
3. Roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego.
Zadośćuczynienie.
Zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej przysługującej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest wystąpienie krzywdy w postaci ujemnych przeżyć, tj. cierpień psychicznych i fizycznych, wynikających z naruszenia określonych dóbr osobistych.
Rodzaje roszczeń
Zadośćuczynienie za krzywdę – podstawa prawna art. 445 § 1
Wysokość zadośćuczynienia
Przepisy Kodeksu cywilnego nie zawierają jakichkolwiek kryteriów, jakimi należałoby się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Komentowany przepis posługuje się jedynie pojęciem „odpowiedniej sumy”, kryteria, jakie należy uwzględniać przy określaniu wysokości zadośćuczynienia dostarcza nam bogaty dorobek orzecznictwa.
Judykatura dostarcza nam następujących wyznaczników, jakimi należy się kierować przy ustalaniu odpowiedniej wysokości zadośćuczynienia, m.in.:
a) wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest np. kalectwo powstałe u młodej osoby),
b) rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń,
c) stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych,
d) intensywność (natężenie, nasilenie) i czas trwania tych cierpień, ewentualnie stopień kalectwa,
e) skutki uszczerbku na zdrowiu na przyszłość.